is een verschijnsel van psychologische aard, waardoor twee opeenvolgende gelijke verschijnselen de neiging vertonen zich van elkaar te onderscheiden. Dit hangt samen met eigenschappen van het rhythme.
Op verschillende wijze kan dit zich in de taal openbaren; gelijke op elkaar volgende lettergrepen kunnen door klankverandering worden onderscheiden, maar ook kan men het ontstaan van tweeklanken uit een monoftong door de wet van de differentiërende subordinatie verklaren. Meillet verstaat onder de term differentiatie een dissimilatie-verschijnsel, nl. de verandering van twee op elkaar volgende overeenkomstige klanken door het verwijderen van het gemeenschappelijke element.Lit.: J. van Ginneken, Principes de linguistique psychologique (Paris 1907, passim); A. Meillet, Mémoires de la Soc. de ling. de Paris XII, blz. 25.
