is het beding, waarbij de commissionnair instaat voor de nakoming van de door hem afgesloten overeenkomst. Het wordt genoemd in art. 240 W.v.K.
De term wordt ook wel gebruikt om de vergoeding aan te duiden, welke de commissionnair geniet voor dit instaan.Lit.: W.L.P. A.Molengraaff, Leidraad bij de beoef. v. h. Ned. handelsrecht, I (1947), 8ste dr. (op dit punt herzien d. C.
W. Star Busmann), blz.167; M.Polak, Handb. voor het Ned. handels- en faillissementsrecht, I (1935), 5de dr., blz. 217; O. B. W. de Kat, Effectenbeheer, 3de dr. (1932, op dit punt herzien door B.
M. Telders), blz. 158; W. L. P.
A. Molengraaff, Inl. t. h. Ned. handelsrecht, 7de dr. (1948, bewerkt door T. J.
Dorhout Mees), blz. 64.
In BELGIË bemoeit de Staat zich sedert lang met het verlenen van delcredere bij de uitvoer. Deze tussenkomst heeft ten slotte geleid tot de oprichting, in 1935, van een Nationale Delcrederedienst, welks taak het is de risico’s, eigen aan de uitvoerverrichtingen, te verminderen.
PROF. DR G. EYSKENS
Lit.: F. Baudhuin, Code Économique et Financier (1942), P. 534.
