term uit kennisleer en psychologie. Bij Leibniz betekent apperceptie, in tegenstelling met perceptie, (dat een bloot hebben van een waarneming aanduidt) het bemerken of weten, dat men die waarneming heeft.
Bij Herbart is appercipiëren het opnemen van een nieuwe voorstelling in het verband der oude; in de latere psychologie, speciaal bij Wundt, ontwikkelt zich daaruit de betekenis van apperceptie als opvatting-in-categoriaal-verband, in tegenstelling met blote associatie van ideeën of voorstellingen.Lit.: D. Brinkmann, Probleme des Unbewussten (1923).
