Zellfliefde is een natuurlijk gevoel van den mensch. Zijn ik is een zeker middenpunt, vanwaar zijne neigingen en begeerten uitgaan. Hij stelt dat ik op prijs en is steeds gereed te strijden voor zijn bestaan. Die zelfliefde wordt ondersteld in de les, dat wij onzen naaste moeten liefhebben als ons zelven.
Alleen door te waken over zijn eigen bestaan kan de mensch het heil van zijne natuurgenooten bevorderen, zoodat zelfliefde noodzakelijk is, indien wij onze liefde jegens anderen willen betoonen. Hiertoe worden wij opgewekt door het besef, dat wij niet uitsluitend voor ons zelven, maar ook voor anderen leven. De zelfliefde onderscheidt zich wel degelijk van de zelfzucht (egoïsmus), die slechts eigen voordeel beoogt en zonder schaamte het heil van anderen opoffert aan dit baatzuchtig doel, zoodat zij de bron wordt van allerlei ondeugden en misdaden.
