Zelfkennis is de grondslag der wijsbegeerte. Wanneer wij het verband willen doorgronden tusschen den mensch en de overige schepping, tusschen den mensch en de geschiedenis, dan moet men dezen, alzoo zichzelven, in den eerste plaats leeren kennen. Dit kan geschieden door een gezet nadenken over onze eigenschappen, gaven en krachten, over onze gebreken en zwakheden en over het doel van ons bestaan.
Komt de mensch daarbij tot de overtuiging, dat hij zijn waar geluk alleen bevorderen kan door op te klimmen in volkomenheid, door toe te nemen in deugd, dan leidt zelfkennis tot zelfbeheersching en tot zelfveredeling. Zoo wordt zelfkennis de bron van pligtbetrachting. De wijzen der Oudheid waren daarvan doordrongen en versierden den tempel te Delphi met het opschrift: „Ken u-zelven”.
