Wilfried of Winfried, een ijverig verkondiger van het Christendom en geboren in 634 te Rippon in het Engelsche graafschap York, studeerde te Rome en werd na zijn terugkeer de leermeester van Alfred, koning van een gedeelte van Northumberland. Hij zag zich benoemd tot bisschop van York, maar zijne trotschheid berokkende hem vele vijanden, zoodat hij bij Theodorus, aartsbisschop van Canterbury (Kantelberg), werd aangeklaagd. Hij begaf zich op reis naar Rome, om zich bij den Paus te verdedigen, maar landde wegens tegenwind op de kust van Friesland, waar hij door koning Adgillus met onderscheiding bejegend werd en zelfs verlof ontving, om het Evangelie te verkondigen. Hij legde alzoo in dat land de grondslagen, waarop vervolgens Willebrord en Bonifacius hebben voortgebouwd.
In het volgende voorjaar begaf hij zich naar Rome en wist zijne zaak zoo goed te bepleiten, dat hij in zijne bisschoppelijke waardigheid werd hersteld en eerlang naar Engeland terugkeerde. Zijne gestadige pogingen, om de nog grootendeels zelfstandige geestelijken aldaar onder de heerschappij van den Paus te brengen, gaf echter aanleiding tot hevige botsingen, zoodat hij nogmaals van zijn bisdom werd ontzet. Hij toog echter wederom naar Rome en keerde geregtvaardigd terug. Hij overleed in 709. Van zijne geschriften vinden wij vermeld: „De catholico celebrandi paschalis ritu”, — „De clericorum tonsura”, — „De regulis monachorum”, — „Acta et decreta concilii Strenchaliensis”, — en „Epistolae”.
