Vadermoord noemt men het dooden van een wettigen, natuurlijken of aangenomen vader of moeder of van een wettigen grootvader of grootmoeder (art. 299 van het W. v. Str.). In het oudste Romeinsche regt beteekende parricidium elken doodslag, en eerst in de Wet der Twaalf Tafelen werd die beteekenis beperkt tot het ombrengen van den vader of moeder van den dader. De latere regtsgeleerden hebben er de adscendenten van den moordenaar bijgevoegd. Vóór 1791 werd de vadermoorder gestraft met het rad, nadat hem vooraf de regter hand was afgekapt, waarna het lijk verbrand en de asch in den wind verstrooid werd.
Het wetboek van 1791, bepaalde eenvoudig de doodstraf voor den vadermoorder, doch zijn gelaat was bij den gang naar het schavot met een zwarten sluijer bedekt. In 1810 werd de handafkapping weder ingevoerd, en deze bleef bestaan tot 1832. Ook in onze wet golden de bepalingen van het Fransche strafwetboek van 1810; zij werden gewijzigd door de wet van 29 Junij 1854, die voor vadermoord eenvoudig de doodstraf door ophanging vaststelde, doch ook deze laatste is thans door gevangenisstraf vervangen.
