W, de twee-en-twintigste letter van ons alphabet, ontstaat, wanneer men den stemklank door eene zoodanig gevormde mond opening drijft, dat de bovenste snijtanden de onderlip slechts even aanraken. Bij eene nog zachtere uitspraak der w komen alleen de tot elkander genaderde lippen te pas, terwijl de medewerking der tanden wegvalt. Zelfs de stemklank kan grootendeels gemist worden, wanneer men deze gebruikt voor den op eene w volgenden klinker, — en deze laatste uitspraak der w bezigt men vooral in het midden en zuiden van Duitschland. In het Latijn en in het algemeen in de talen, die van het Latijn afkomstig zijn, ontbreekt de w en wordt door de v vervangen.
De Engelsche w is een halfklinker, wordt als een klanklooze u uitgesproken en draagt den naam van double u. In het algemeen zijn u, v en w overeenkomstige klankteekens, en uit de gedaante der w kan men reeds opmaken, dat men haar als eene dubbele u of v mag beschouwen. In het Deensche alphabet ontbreekt de w, en de Zweden gebruiken dit letterteeken in plaats van dat der v, wanneer zij zich van Duitsche letters bedienen, terwijl zij omgekeerd bij het aanwenden van Latijnsche letterteekens de w door de v vervangen. De Germaansche w werd bij de Romeinen aangeduid door gu; zij veranderden bijv. Walther in Guallerus. In de heraldiek beteekent w de witte kleur (zilver), — op Fransche munten, dat deze te Rijssel geslagen zijn, — op koerslijsten wissel, — en op scheikundig gebied het element wolframium.
