Tartufe, het vermaardste blijspel van Molière, werd geschreven in 1664, maar eerst in 1669 voor Lodewijk XIV opgevoerd, nadat de eerste drie bedrijven reeds in besloten kringen waren vertoond. De hoofdpersoon is eene voorstelling van een invloedrijk geestelijke uit dien tijd, van den abbé Roquette, bisschop van Autun. Men zegt, dat deze vooral smaak vond in truffels (in het Fransche volksdialect tartoufle), en dat het stuk hieraan zijn naam ontleende. De „Tartufe” deed een storm van ergernis losbarsten.
De aartsbisschop van Parijs, Harley de Champvalon, zond een herderlijken brief rond, waarin hij alle tooneelspelers, die het op voerden, ja, allen, die het lazen, met de straf der excommunicatie bedreigde. Een zekere Pierre Roullés, abt van St. Barthélemy, verklaarde, dat Molière tot den brandstapel moest veroordeeld worden. Gedurende twee jaren wendde Molière vruchtelooze pogingen aan bij het Hof, bij den Pauselijken nuntius en bij de praelaten, om vergunning te bekomen tot opvoering van zijn blijspel. Eerst in 1669 ontving hij het gevraagde verlof, en nu werd „Tartufe”, ten spijt van alle huichelaars, drie maanden aaneen vertoond. Na dien tijd heeft men veelal iederen geveinsde en vooral geveinsde vromen met den naam van Tartufe bestempeld.
