Tarquinius Priscus (Lucius), vijfde koning van Rome (616 — 578 vóór Chr.), was de zoon van Demaratus uit Corinthe en van eene vrouw uit Tarquinii. Hij werd geboren in laatstgenoemde stad, en daar hij als de zoon van een vreemdeling hier geene ambten mogt bekleeden, begaf hij zich op raad zijner gemalin Tanaquil, die de gave der voorspelling bezat, naar Rome. Hier wist hij de gunst te verwerven van koning Ancus Martius en van het geheele volk, zoodat de Koning op zijn sterfbed hem tot voogd over zijne beide zonen benoemde, en na ’s Konings dood maakte hij zich meester van de heerschapij. Hij voltooide de onderwerping van Latium, overwon de Sabijnen en besteedde den verkregen buit aan de stichting van aanzienlijke gebouwen, zooals de groote rioolen (Cloaca maxima), waardoor het Forum droog gelegd werd, den Circus maximus en den aanvang van den stadsmuur, alsmede van den tempel op den Capitolijschen heuvel.
Hij vond het goed, dat de derde tribus, die der Luceres, werd opgenomen in den Senaat, en bij de vroegere 200 senatoren voegde hij uit hen nog 100 onder den naam van Patres minorum gentium. Daar zijn plan, drie nieuwe tribus, waarschijnlijk uit de Plebejers, te vormen, schipbreuk leed op den tegenstand van den augur Attus Navius, vergenoegde hij zich met eene verdubbeling van het aantal ridders, hetwelk daardoor tot 1800 steeg. Hij werd door de zonen van Ancus Martius in 578 vermoord, maar zijn dood bleef door het schrander overleg van Tanaquil aanvankelijk verborgen, totdat zijn schoonzoon Servius Tullius hem was opgevolgd op den troon.
