Corinthe, in het Grieksch Korinthos, de aanzienlijkste koopstad van Oud-Griekenland, was haren bloei vooral verschuldigd aan hare gunstige ligging op de land-engte, die haren naam draagt, zoodat zij tusschen 2 zeeën — de Golf van Corinthe en die van Saron — met hare 3 uitmuntende havens de brug vormde, die den Peloponnésus met Noord-Griekenland (Attica) verbond. Tevens waren die beide zeeën door een breeden weg — den Dioikos — vereenigd, zoodat men koopwaren en zelfs kleine schepen daarlangs vervoeren kon. De stad zelve was gelegen op een effen terras aan den noordelijken voet van eene steile rots, wier kruin met een acrópolis (Acrocorinthus), eene sterke vesting en den sleutel van het Schiereiland, was gekroond. Men meent, dat zij aanvankelijk den naam van Ephyra droeg, doch dat deze weldra door dien van Korinthos vervangen werd.
Volksverhuizingen uit Dorië bragten haar onder de heerschappij van vorsten uit het geslacht der Heraclieden, en daarna kwam zij onder het bestuur van het geslacht der Bacchiaden. In dien tijd zond zij reeds volkplantingen uit naar Kerkyra. (Corfu) en naar Syracuse op Sicilië (734 vóór Chr.). Na het verdrijven der Bacchiaden (655 vóór Chr.) nam Cypselus er als tyran de teugels van het bewind in handen. Zoowel hij als zijn zoon en opvolger Periander hebben talrijke koloniën gesticht en vele handelsbetrekkingen aangeknoopt, waardoor de bloei der stad aanmerkelijk toenam. Ook bevorderden zij kunst en nijverheid, vooral bouwkunst (zie onder dit woord) en scheepsbouw. Nadat Psammeticus, de zoon van Periander, verdreven was (581 vóór Chr.), werd er een aristocratisch beheer ingevoerd, en Corinthe trad toe tot het verbond der Peloponnésische Staten onder de hegemonie van Sparta. De bevolking nam sterk toe; en de toevloed van vreemdelingen vermeerderde zoowel door den handel als door de beroemde Isthmische spelen, zoodat tevens de weelde er meer dan ergens haren zetel opsloeg. De Corinthische oorlog tusschen de Spartanen en de verbondene Thebanen, Atheners, Corinthers en Argivers (394—387) berokkende haar wèl aanzienlijke verliezen, doch zij kwam deze spoedig weer te boven.
Drukkender was voor haar de opperheerschappij van Macedonië, welke haar noodzaakte, om eene Macedonische bezetting in den Acrocorinthus op te nemen; doch ook deze werd verdreven, en Corinthe herkreeg door toetreding tot het Achaeïsch Verbond haren staatkundigen invloed. Zij vervulde dan ook eene belangrijke rol in den oorlog tegen Rome, doch deze had later hare verwoesting door den Romeinschen consul Mummius ten gevolge (146 vóór Chr.). Langer dan eene eeuw was zij enkel een puinhoop; toen stichtte Caesar aldaar de Romeinsche kolonie Laus Julia Corinthus (44 vóór Chr.), die onder de Keizers eenigermate opklom tot den voormaligen glans en eene der eerste plaatsen in Griekenland werd, waar eene Christelijke Gemeente ontstond (zie onder Paulus). In de laatste eeuwen vóór en in de eerste na den aanvang der middeleeuwen had zij veel te lijden van de invallen van Barbaarsche volkeren in den Peloponnésus. In weerwil van deze rampen, van den druk der Turksche heerschappij, van de verwoestingen van den bevrijdingsoorlog en van herhaalde aardbevingen — zelfs nog in 1858 —, verheft zij zich steeds op de aloude plek, doch thans als een armoedig stadje met 4000 inwoners. Men vermeldt, dat zij er in haren bloeitijd omstreeks 300000 bezat. Hare havens zijn thans in moerassen herschapen, doch de Acrocorinthus blijft nog altijd eene belangrijke vesting.
Weleer gaf men den naam van Corinthisch erts (aes corinthium) aan een metaalmengsel van goud, zilver en koper, of volgens anderen aan zeer fijn koper, waarvan vazen, standbeelden enz. vervaardigd werden. De vermelding, dat men dit het eerst bij de verwoesting van Corinthe, wegens het daarbij zamengesmolten goud, zilver en koper, zou ontdekt hebben, is een sprookje, dat bij Plinius en Florus gevonden wordt; het Corinthisch erts was veel vroeger bekend.
Corinthe is ook de naam van eene kleine, maar belangrijke stad in den NoordAmerikaanschen Staat Mississippi. Zij is vooral merkwaardig als het vereenigingspunt van 2 groote spoorwegen, van welke de één Memphis met Charleston, Richmond enz., en de ander NewOrleans en Mobile met de noordelijke Staten verbindt. Zij was dan ook in 1862 het steunpunt der Verbondene Zuidelijke legers van Johnston en Beauregard. Nadat de Geunieërden in April van dat jaar onder Grant in hare nabijheid een slag hadden geleverd, rukten laatstgenoemden onder het opperbevel van Halleck naar Corinthe, streden er voorspoedig tegen de Geconfedereerden, en namen den 30sten Mei de stad in bezit. In het daarop volgend najaar werden er de Geconfedereerden onder Price nogmaals door de Noordelijken onder Rosencrans geslagen.
