Tarquinius Superbus (Lucius), zevende en laatste koning van Rome (534—510 vóór Chr.), was een zoon van Tarquinius Priseus. Servius Tullius had aan hem en zijn broeder Aruns zijne dochters, die beide den naam van Tullia droegen, ten huwelijk gegeven, om hun daarom het verlies van den troon te vergoeden. Doch Lucius spande zamen met de jongere Tullia, de gemalin van Aruns, tot het misdadig plan, Servius Tullius met geweld van den troon te stooten. Aruns en de oudere Tullia werden door eerstgenoemde twee uit den weg geruimd, en nu deed Tarquinius zich tot koning uitroepen en nam op het raadhuis, waar de Senatoren zich op zijn bevel verzameld hadden, zitting op den koninklijken troon.
Toen Servius Tullius derwaarts ijlde, om zulks te verhinderen, stiet hij den zwakken grijsaard van de trappen van het raadhuis af en deed hem door krijgslieden ombrengen, en Tullia, die aanstonds haren gemaal als koning kwam begroeten, reed huiswaarts over het lijk van haren vader, met wiens bloed zij zich bespatte. De regéring van Tarquinius kwam overeen met de wijze, waarop hij haar bemagtigd had. Hij slaagde er echter in, de Latijnen tot volkomene onderwerping te brengen, — ook viel de naburige stad Gabii door de list en het verraad van zijn zoon Sextus in zijne handen, en binnen Rome zette hij den aanbouw voort van de rioolen en van den tempel op den Capitolijnschen heuvel. Daarentegen verbitterde hij het geheele volk door zijne wreedheid en willekeur en vooral door de hardheid, waarmede hij aan de behoeftigen het verrigten van velerlei diensten oplegde. Alzoo, toen hij zelf Ardea belegerde en zijn zoon Sextus te Rome Lucretia (zie aldaar) onteerd had, spoorde Junius Brutus (zie onder Brutus) het volk aan tot een opstand.
Wél snelde Tarquinius van Ardea naar Rome, maar hij werd zoowel door de ingezetenen dezer stad als door de krijgslieden verlaten, en te Rome ontstond de Republiek. Vruchteloos poogde hij hierop met hulp van de Tarquiniërs, die bij het woud van Arsia de nederlaag leden, van koning Porsenna van Clusium en eindelijk van de Latijnen, die bij het meer Regillus voor de Romeinen het onderspit moesten delven, den troon te veroveren. In den laatsten veldslag sneuvelde ook zijnen zonen Titus en Aruns, en hij zelf overleed als vlugteling te Cumae in 495. Zijn zoon Sextus Tarquinius begaf zich naar Gabii en werd aldaar vermoord.
