Scarlatti. Onder dezen naam vermelden wij:
Allessandro Scarlatti, een uitstekend bevorderaar der toonkunst. Hij werd geboren in 1659 te Trapani op het eiland Sicilië, doch tot aan het jaar 1680 is nagenoeg niets van zijne levensgeschiedenis bekend. Men onderstelt echter dat hij onderwijs genoten heeft van Carissimi. In laatstgenoemd jaar echter werd zijne eerste opera: „L’onestanell’amore” in het paleis van Christina van Zweden te Rome opgevoerd. De vermelding, dat hij in 1680 ook te München eene opera ten gehoore zou hebben gebragt, is onjuist en berust op de verwisseling van zijn persoon met dien van zekeren abbate Scarlatti.
Ook kan men niet bewijzen, dat hij te Weenen vertoefd heeft. Er bestaat alleen grond voor het vermoeden, dat hij in het paleis van koningin Christina te Rome, waar hij als kapelmeester dienst deed, zich opgehouden heeft tot aan haren dood (1688). Nu was hij buiten betrekking, maar bleef steeds schrijven voor de kerk en den schouwburg, en zag zich in 1694 benoemd tot Koninklijk kapélmeester te Napels. In 1703 echter keerde hij naar Rome terug en bekleedde hier de tweede en sedert 1707 de eerste kapélmeestersbetrekking in de kerk van Santa Maria Maggiore.
In Maart 1709 vertrok hij wederom naar Napels, werd er opperkapélmeester en bestuurde achtervolgens de conservatoria di Sant’ Onofrio, dei poveri di Gesu Cristo en di Loreto, en overleed aldaar den 24sten October 1725. Deze vruchtbare componist schreef 118 opera’s, 200 missen, 10 oratoria, eenige honderden sonates enz. Onder dit groote getal leed echter het degelijke gehalte zijner werken geenszins, want hij kan worden beschouwd als een der grootste toonkunstenaars, die ooit hebben bestaan. Hij was niet alleen doorkneed in de kennis van het contrapunt, maar wist ook edele en verhevene melodieën te scheppen. Hij was de krachtige voorbereider der hervorming, door de Napolitaansche School op het gebied der toonkunst tot stand gebragt. Hij deed het recitatief naar waarde schatten, en men noemt hem den uitvinder van het obligaat recitatief. Tot zijne uitstekendste leerlingen behoorden Durante en Hasse.
Domenico Scarlatti, een zoon van den voorgaande en geboren te Napels in 1683. Hij ontving eerst muziekonderwijs van zijn vader en vormde zich vervolgens te Rome onder de leiding van Gasparini. In 1709 ontmoette hij Händel te Venetië en vergezelde hem naar Rome, om diens compositiën voor orgel en klavier te bestudéren. Tevens schreef hij opera’s. In 1715 zag hij zich tot kapélmeester van het Vaticaan benoemd, maar hij liet deze betrekking varen en begaf zich in 1719 naar Londen, waar hij aan de Italiaansche opera de betrekking van klavierspeler vervulde en in 1720 zijne vroeger reeds te Rome opgevoerde opera: „Narciso” ten gehoore bragt.
In het volgende jaar reisde hij naar Lissabon, waar de Koning hem onder eervolle voorwaarden aan zijn Hof verbond. In 1726 ontmoeten wij hem weder te Napels, later te Rome, en voorts sedert 1729 aan het Hof te Madrid, waar hij als de grootste toonkunstenaar van zijn tijd in 1757 overleed, hoewel er ook zijn, die beweren, dat hij te Napels stierf, nadat hij in 1754 derwaarts was teruggekeerd. Zijne compositiën, van welke de abbate Santini te Rome 349 voor klavier en orgel bezat, bezorgden hem een roemrijken naam in de geschiedenis der muziek. Zij getuigen van eene vindingrijke verbeeldingskracht en zijn rijk aan liefelijke melodieën en treffende passages. hij bragt de Italiaansche klavierschool tot den hoogsten trap van ontwikkeling. Men heeft nieuwe uitgaven van zijne werken, bezorgd door Czerny, von Bülow enz.
