Rangregeling noemt men eene door den regter opgemaakte rangschikking, volgens welke de opbrengst van geregtelijk verkochte goederen onder de schuldeischers moet worden verdeeld. Sommige van laatstgenoemden toch hebben regten boven anderen. Zulk eene rangregeling geschiedt in een faillissement, wanneer de boedel insolvent verklaard en alle goederen verkocht zijn.
Dan plaatst de regtercommissaris op de lijst hen bovenaan, die aanspraak hebben op geheele betaling, en laat de overigen volgen, die zich met een zeker procent moeten vergenoegen. Die lijst, de rangregeling, ligt op de griffie ter inzage, zooals door den curator in de dagbladen moet worden aangekondigd. Acht een crediteur zich door de rangregeling bezwaard, zoo kan hij in verzet komen, en de regtbank doet alsdan uitspraak.
Ook heelt men rangregeling noodig, wanneer een schuldeischer vonnis op zijn schuldenaar heeft verkregen en diens goederen doet verkoopen. Andere schuldeischers kunnen verlangen, in de opbrengst te deelen. Daartoe moeten zij aan eerstgenoemden schuldenaar verzet doen beteekenen vóór den definitieven verkoop. Na dezen geeft de wet den schuldenaars bij roerende goederen 8 dagen en bij onroerende eene maand tijd, om met elkander eene schikking te maken omtrent de verdeeling. Na dien tijd kan ieder belanghebbende zich tot den voorzitter der arrondissementsregtbank wenden met een verzoek om rangregeling.
