Pyrrhus, koning van Epirus, gesproten uit een geslacht, hetwelk Pyrrhus of Neoptólemus (zie aldaar), den zoon van Achilles en Lanassa, tot stamvader had, werd geboren omstreeks het jaar 318 vóór Chr., beklom op 12-jarigen leeftijd den vaderlijken troon, maar verloor dien in 301, waarna hij zich begaf naar Demetrius Poliórcetes, den gemaal zijner zuster Deidamia, voorts naar Alexandrië, waar hij de gunst van Ptolemaeus en van diens gemalin Berenice verwierf en met eene dochter van deze uit een vroegeren echt in het huwelijk trad.
Door de hulp van zijn schoonvader kwam hij weder in het bezit van zijn rijk, veroverde in 287 ook Macedonië, doch verloor dit kort daarna. De inwoners van Tarentum riepen hem te hulp tegen de Romeinen, en in het voorjaar van 280 vertrok hij met eene aanzienlijke krijgsmagt over zee derwaarts, behaalde bij Heracléa aan de rivier Siris eene overwinning op den Romeinschen consul Valerius Laevinus en rukte voorwaarts naar Rome tot aan Anagnia. Hier echter moest hij terugkeeren, daar genoemde consul in Campanië een nieuw leger had bijeengebragt en een tweede leger uit Etrurië in aantogt was.
Pogingen, om een voordeeligen vrede te sluiten, leden schipbreuk op den moed en de vaderlandsliefde der Romeinen. In het volgende jaar behaalde hij wel is waar nog eene zegepraal bij Asculum in Apulië, maar met zoo groot verlies, dat hij gereedelijk gehoor gaf aan de inwoners van Syracuse, die zijn bijstand vroegen tegen de Carthagers. Hier streed hij aanvankelijk met grooten voorspoed, zoodat hij zich, met uitzondering van Lilybaeum en Messana, van het geheele eiland meester maakte.
Zijne gestrengheid en dwingelandij veroorzaakten echter eerlang oproer. Daar hij tevens de tijding ontving, dat de Romeinen in Beneden-Italië groote vorderingen maakten, besloot hij in 275 derwaarts terug te keeren. Hij ondervond echter bij den overtogt door een aanval der Carthagers en door storm groote verliezen en leed daarop in een slag tegen M. Curius Dentatus bij Beneventum eene beslissende nederlaag. Nu keerde hij aanstonds naar Epirus terug, en het gelukte hem in 274, zich nogmaals van Macedonië meester te maken.
In 272 ondernam hij, door den Spartaan Cleómenes aangespoord, een veldtogt naar den Peloponnesus, in de hoop, dat hij een gedeelte van Griekenland zou bemagtigen. Eene poging om Sparta te veroveren leed schipbreuk, en toen hij vervolgens naar Argos oprukte, werd hij, tegen de overmagt der vijanden strijdende, door eenen van een dak neêrgeworpen tigchelsteen gedood. Zijn tweede zoon Alexander volgde hem op.
