Orosius (Paulus), een Romeinsch geschiedschrijver uit de 5de eeuw na Chr,, was afkomstig uit Spanje, waar hij omstreeks het jaar 390 het levenslicht aanschouwde. Hij werd aangesteld als presbyter bij de Christenen en schreef op aansporing van Augustinus, bij wien hij geruimen tijd te Hippo vertoefde, een boek ter wederlegging van de bewering der Heidenen, dat de Christenen de oorzaak waren der kwijning van het Romeinsche rijk. In dat boek, getiteld: „Historiarum libri VII adversus paganos” schetst hij, de werken van Livius, Tacitus, Justinus, Suetonius, Eutropius en eene Latijnsche vertaling der kroniek van Eusebius als bronnen gebruikend, met geringe kennis van zaken, maar met verregaande overdrijving de misdaden en uitspattingen der Heidenen van de Schepping der Wereld tot aan het jaar 410 na Chr.
De beste uitgave van dat geschrift is die van Haverkamp (Leiden, 1738; 2de druk 1876). Van Orosius bestaat ook nog eene verhandeling over de vrijheid van ’s menschen wil. Zijn sterfjaar is onbekend.
