Menno Simons, een Nederlandsch hervormer uit de 16de eeuw, geboren in het Friesche dorp Witmarsum in 1496, was eerst pastoor te Pingjum en vervolgens in zijne geboorteplaats. Door den marteldood van Sicke Snijder, in 1531 te Leeuwaarden onthoofd, omdat hij zich na afleggen der belijdenis had laten doopen, kwam Menno Simons tot nadenken omtrent den kinderdoop en tot een naauwkeurig onderzoek des Bijbels. Hij nam tot kernspreuk: „Er mag geen ander fondament gelegd worden, dan ’t geen gelegd is, namelijk Jezus Christus”. Zijn onderzoek leidde hem niet alleen tot de overtuiging, dat de doop op belijdenis des geloofs uitsluitend de schriftmatige doop is, maar tevens tot het inzigt van talrijke dwalingen in de R. Katholieke Kerk.
Een en ander, gesteund door de algemeene beweging van de zijde der Hervormers aan den eenen en van de Wederdoopers aan den anderen kant, bragt hem tot het besluit, om zijn geestelijk ambt neder te leggen en de R. Katholieke Kerk te verlaten (1536). Nu stelde hij zich ten doel eene gemeente van trouwe, vreedzame, liefderijke, onbesmette volgelingen van Christus te stichten. Daarom kon hij zich evenmin vereenigen met de Hervormers, die velerlei dwalingen der R. Katholieke kerk bestendigden, als met de Wederdoopers, die onrust stookten en geweld bezigden. Hij vond op zijne reizen in Groningen, Friesland, Oost-Friesland, Holstein enz. vele aanhangers, waaronder niet weinigen, die, door de Inquisitie vervolgd, hun geloof met hun leven moesten betalen. Ook zelf was hij aan gestadige vervolging blootgesteld, en overleed den 13den Januarij 1561 te Woesteveld tusschen Hamburg en Lübeck. Hij heeft een groot aantal geschriften nagelaten, die onder den titel van: „Summarie enz.” het eerst in 1600 zijn gedrukt. Latere uitgaven — die van 1611, 1613 en 1646 — zijn vollediger, doch de beste is: „Opera omnia theologica of alle de godgeleerde werken van Menno Simons (1681)”. Zie voorts onder Doopsgezinden.
