Marfori (Carlos), de gunsteling van Isabella II, koningin van Spanje, werd geboren omstreeks het jaar 1818 en is de zoon van een Italiaanschen kok, die zich op het eiland San Fernando in de provincie Cadix gevestigd had. Hij ontving door bemiddeling van generaal Narvaéz, met wiens nicht hij gehuwd was, eene ondergeschikte ambtenaarsbetrekking en begon eerst na den staatsstreek van 1856 vooruit te komen. Toen zag hij zich benoemd tot volksvertegenwoordiger en bestuurslid van onderscheidene financiële genootschappen , en verkreeg van lieverlede met Meneses, pater Clarch en Patrocinio met betrekking tot Isabella eene treurige vermaardheid. Narvaéz zorgde uit eigenbelang zoo veel mogelijk, dat Marfori zijne invloedrijke plaats behield, en deze werd door de Moderados geroepen tot de belangrijkste financiële betrekkingen.
Hij hielp den democratischen opstand te Loja dempen, waartoe Rafaël del Alamo door zijne oppositie tegen Narvaéz aanleiding had gegeven. Gedurende de reis der Koningin door Audalusië in 1862 deed hij pogingen om Narvaéz in het kabinet te brengen, doch aanvankelijk te vergeefs. Tot 1866 bleef hij het werktuig der Moderados en de dienaar van Narvaéz. Toen laatstgenoemde echter na de militaire revolutie van Junij 1866 minister werd, zag Marfori zich benoemd tot stadhouder van Madrid, terwijl hij tevens eene hooge plaats bekleedde aan het Hof. Van dien tijd af was hij de verklaarde gunsteling der Koningin en werd met ridderorden en titels versierd, terwijl de volksgeestigheid hem op de scherpste wijze hekelde. Behalve de betrekking tot Isabella wekten ook andere minnarijen van Marfori groote ergernis.
Het aanzien der Koningin was intusschen door een en ander niet weinig gedaald. Toen het Septemberoproer uitbarstte, gaf men haar den raad, om zich zonder Marfori aan de inwoners van Madrid te vertoonen. Zij leende daaraan echter geen gehoor, maar trok met hem over de grenzen naar Frankrijk. Haar gemaal, Francisco de Asisi, verlangde nu, dat zij haren gunsteling zou ontslaan, doch hiertoe bestond naauwelijks de mogelijkheid, daar een groot deel van de goederen der Koningin op den naam van Marfori waren ingeschreven. In 1875 keerde hij alleen naar Spanje terug, maar werd er wegens een beleedigenden brief aan de regéring in de gevangenis geworpen. Nog altijd is die man zonder karakter of verdienste de gunsteling van Isabella, — nog altijd een treurig bewijs voor de verregaande zedeloosheid van het Spaansche Hof en een donkere vlek op de geschiedenis eener Vorstin, die niettemin de gewijde gouden roos der deugd durfde aannemen van den Paus.
