Hector, de dapperste held in het Trojaansche leger, was de zoon van koning Príamus en van Hécuba. Zijne echtgenoote Andrómache, de dochter van Eëtion, koning van Cilicië, schonk hem een zoon, Astyanax (Scamander) genaamd, voorts volgens anderen ook nog Laodamas en Amphinous. Zijne heldendaden zijn in den „Ilias” bezongen. Toen hij Patroclus, den vriend van Achilles, gedood had, en deze, zonder te denken aan zijn twist met Agamemnon, naar de wapens greep, om zijn dierbaren krijgsmakker te wreken, sneuvelde Hector door de hand van zijn tegenstander.
Zijn lijk werd door den overwinnaar door het slijk gesleept en daarna voor een losgeld aan Príamus afgestaan, die het plegtig ter aarde deed bestellen. In Ilion werd Hector als een halfgod gehuldigd en men bragt hem offeranden. Later voerde men, op last van het orakel, zijn stoffelijk overschot naar Theben.
Voorzeker is Hector de merkwaardigste figuur onder de helden van den „Ilias”. In dapperheid doet hij voor niemand onder, maar hij bezwijkt voor Achilles, niet omdat deze hem overtreft in moed, maar omdat hij, door den langdurigen strijd en door wonden afgemat, een tweegevecht waagt, waarin hij vertrouwt op den bijstand van Deiphobus, terwijl Minerva in de gedaante van dezen hem misleidt. Zijn afscheid van zijne gemalin Andrómache, op eene keurige wijze door Schiller vertolkt, is een der schoonste gedeelten van den „Ilias”.
