Harald. Onder dezen naam vermelden wij eenige Koningen van Noorwegen, te weten:
Harald I Harfager (863—930), een zoon van Halfdan de Zwarte uit het geslacht der Ynglinger. Hij vereenigde de landen van Noorwegen tot één rijk, volgens de sage hiertoe aangespoord door zijne liefde jegens de schoone koningsdochter, welke hem alleen onder die voorwaarde hare hand wilde schenken. Hij deed alzoo een eed, dat hij zijn haar niet zou afsnijden voordat hij zijn doel bereikt had en ontleende hieraan den bijnaam Harfager (Schoonharige). De stamhoofden, welke zich niet wilden onderwerpen, vertrokken naar Ijsland. Ingevolge van een opstand zijner zonen verleende hij aan deze de heerschappij over de provinciën en vergenoegde zich met het hoogste gezag. Hij zetelde te Drontheim, deed in 930 afstand van het bewind, en overleed in 933.
Harald II Graafeld (Graauwhuid) (950— 963), een kleinzoon van den voorgaande en een zoon van Erik Blodöx. Hij werd bij den Limfjord vermoord door Gullharald, waarna Harald Blaatand, koning van Denemarken, zich voor korten tijd meester maakte van Noorwegen.
Harald III Hardraade (de Hardvochtige) (1047—1066), een zoon van Sygurd Syr en een afstammeling van Harald I. Hij diende reeds in 1033 in de Koninklijke lijfwacht in Byzantium, nam deel aan een oorlog tegen de zeeroovers, bezocht in 1035 Jerusalem en streed zegevierend tegen de Saracenen. Nadat hij tot overste der Keizerlijke lijfwacht bevorderd was, veroverde hij onderscheidene steden op Sicilië, vocht in Afrika en overwon de Saracenen in 18 veldslagen. Toen hij in 1042 naar Byzantium terugkeerde en het berigt ontving, dat zijn neef Magnus Noorwegen en Denemarken geërfd had, vroeg hij zijn ontslag. Men deed hem de glansrijkste aanbiedingen, om hem aldaar te behouden, en toen hij weigerde, werd hij in den kerker geworpen. Hij ontsnapte echter en vervoegde zich bij den Russischen grootvorst Jaroslaw, met wiens dochter Elizabeth hij te Nowgorod in het huwelijk trad, en spoedde zich vervolgens (1045) naar den Koning van Zweden, een bloedverwant zijner gemalin. Weldra was hij meester van een gedeelte van Noorwegen en beklom er als alleenheerscher den troon. Hij sneuvelde iu 1066 in een veldslag in Engeland, en zijn stam stierf uit in de mannelijke lijn met Hakon VII (1319).
