Hafis (Sjems-ed-dîn-Mohammed), een beroemd Perzisch dichter, geboren te Sjiras in het begin der 14de eeuw, wijdde zich aan de godgeleerdheid en regtskennis, en woonde vervolgens als Derwisj in vrijwillige armoede te Sjiras ten tijde van de heerschappij der Mosafferiden, welke hij in zijne gedichten roemde.
Vruchteloos noodigde sultan AchmedIlchâni hem uit, om het Hof te Bagdad te bezoeken. Toen in 1388 de veroveraar Timoer binnen Sjiras trok, bejegende hij den dichter met de meeste onderscheiding. Hafis overleed in 1389, — volgens anderen in 1391 of 1394. Eerst na zijn dood werden zijne oden en elegieën tot een divan (bundel) verzameld, waarbij later verschillende letterkundigen hunne aanteekeningen gevoegd hebben. Die bundel is voor de eerste maal in 1791 in Indië gedrukt, en aldaar, alsmede in Perzië, zijn vervolgens onderscheidene gesteendrukte uitgaven verschenen. Bij die van Constantinopel (1840) en Cairo (1834, 3 dln) bevinden zich uitleggingen in de Turksche taal. Men heeft deze ook bij de groote critische uitgave van Hermann Brockhaus (1854—1861, 3 dln). In zijne lierdichten, waarin hij met bevalligheid en gloed den wijn, de liefde en de vreugd bezingt, ligt veelal eene mystieke beteekenis.
