Golven. Eene vloeistof, die in rust is, vormt eene effene oppervlakte, welke gewoonlijk horizontaal of waterpas genoemd wordt. Verbreekt men echter die rust, dan ontstaat er eene golvende beweging, waarbij de deeltjes in een schommelenden (oscillérenden) toestand geraken. De deeltjes, waarop de rustverstorende kracht werkt, komen het eerst in beweging, en zij deelen deze aan de volgende, en deze wederom aan de volgende enz. mede, zoodat de volgende telkens wat later in beweging komen dan de voorgaande. Ieder deeltje verlaat, voortgestuwd door den ontvangen schok, de plaats, waar het zich bevindt, en keert daarna derwaarts terug, ja, overschrijdt daarbij het oorspronkelijk plekje, evenals de in beweging gebragte slinger.
Hierdoor ontstaan oneffenheden — golfbergen en golfdalen — in het watervlak. De afstand tusschen 2 deeltjes, die zich in denzelfden toestand bevinden — bijvoorbeeld op twee bergtoppen — en op elkander volgen, noemt men golflengte. Houdt de rustverstorende kracht op te werken, dan worden de schommelingen allengs kleiner. De golfbeweging plant zich voort naar alle zijden, zooals men kan opmerken, wanneer men een steentje in een rustig water werpt. De wetten der golfbeweging zijn door Newton in het 2de boek zijner „Principia”, voorts door Lagrange, Laplace, Poisson enz. behandeld.
Het geluid wordt in den dampkring, het licht in den aether door eene dergelijke golfbeweging voortgeplant. De theorie van deze zijn wij verschuldigd aan Christiaan Huyghens, die haar in 1690 heeft voorgesteld in zijn „Traité de la lumière”.
