Geweld (Vis) noemt men in regten een dwang, vergezeld van het aandoen van leed of het verwekken van eene gegronde vrees (metus justus), gebruikt om anderen te doen afzien van hun weerstand tegen bepaalde eischen. Het oefenen van geweld, steunende op een regterlijk dwangbevel, wordt door de wet gebillijkt. Daarentegen valt het bezigen van onwettig geweld in de termen van het strafregt. In het Romeinsche rijk moesten eigendunkelijke pogingen tot onderdrukking van de vrije zelfbepaling van anderen volgens de onder Augustus uitgevaardigde „Lex Julia de vi” beoordeeld worden.
Daartoe behoorden verkrachting, schaking, oproer, sommige gevallen van brandstichting, — en later ook overschrijden van ambtsbevoegdheid, wederregtelijk gevangenhouden, roof, afpersing enz. Men onderscheidde voorts het geweld, naar gelang van het oogmerk en van het daarmede verbonden gevaar in vis publica en vis privata. Tot de eerste behooren zware misdaden, die met deportatie en, bij herhaling, met den dood gestraft werden, — en tot de tweede eenige ligtere misdrijven, die men met relegatie, met verlies van een derde van zijn vermogen of met eene geringe straf moest boeten. Volgens onze wet worden geweld, opruijing en bedreiging met gevangenis gestraft.
