Emerson (Ralph Waldo), een uitstekend Amerikaansch wijsgeer, werd geboren te Boston den 25sten Mei 1803, studeerde aan het Harvard-collége in de godgeleerdheid, was daarna gedurende 5 jaar onderwijzer en zag zich vervolgens beroepen tot predikant bij de gemeente der Unitariërs te Boston.
Zijne gevoelens over het Avondmaal drongen hem echter, om die betrekking in 1832 neder te leggen. Daarop begaf hij zich gedurende een jaar naar Europa, vestigde zich na zijn terugkeer te Concord en zocht zijne denkbeelden door geschriften en voorlezingen te verspreiden. Aanvankelijk leverde hij vele bijdragen in den „North American Review" en den„Christian Examiner”, terwijl hij tevens van 1842 tot 1844 uitgever was van het letterkundig tijdschrift „The Dial”. Van zijne voorlezingen vermelden wij: „Man thinking (1837)”, — „Literary ethics (1838)”, — en „The method of nature, and man the reformer (1841)”. Tot zijne belangrijkste geschriften behooren echter: „Nature (1836)”, — en „Representative men (1849)”, terwijl ook zijne „Lectures on New-England reformers (1844)” en „English traits (1856)” niet mogen worden vergeten. Hij is, zooals uit zijne werken blijkt, in vele opzigten een geestverwant van Carlyle en een uitstekend vertegenwoordiger van de Amerikaansche school, welke pleit voor de zelfstandigheid en vrijheid van het individu en de stelling verdedigt, dat alle menschen door de natuur gelijkelijk begiftigd zijn, zoodat er slechts gunstige omstandigheden noodig zijn, om de kiemen der edelste gaven tot ontwikkeling te brengen. De „Poems (1847)” van Emerson geven blijken van een groot dichterlijk talent, en al zijne werken zijn, zelfs bij de scherpzinnigste redenéringen, met een waas van poëzie bedekt.
