Devaux (Paul Louis Isidor), een Belgisch staatsman, geboren te Brugge den 20sten April 1801, werd na het voleindigen zijner regtsgeleerde studiën advocaat te Luik, en vereenigde zich in 1824 met Lebeau en Rogier tot eene partij, na de revolutie van 1830 de doctrinaire genaamd, welke aanvankelijk het bestuur van den jeugdigen Staat in handen had.
Terwijl laatstgenoemde 2 meer practisch werkzaam waren, belastte zich Devaux met de leiding der politieke meening door middel van het Luiksche oppositieblad „Le Politique”. Hierdoor bragt hij de vereeniging tot stand der Liberale en R. Katholieke partij, door wier kracht België zich losscheurde-van de Noordelijke Nederlanden. Gedurende de omwenteling werd hij door zijne geboortestad Brugge afgevaardigd naar het Congrès, en hij bestreed er de pogingen der gemeenebestgezinden.
Hij was werkzaam aan het opstellen eener constitutioneel-monarchale constitutie, en toen de Doctrinairen in het Kabinet werden geroepen, zag hij zich benoemd tot minister zonder portefeuille (1831). In Mei van dat jaar knoopte hij onderhandelingen aan met prins Leopold en nam deel aan de Conferentie te Londen. Na de komst des Konings vergenoegde hij zich met het lidmaatschap der Kamer, en ook later konden zijne staatkundige vrienden hem niet bewegen, om deel te nemen aan het bewind.
In 1847 stichtte hij het vrijzinnige blad „La Revue nationale”, en hij behield het lidmaatschap der Kamer tot in 1863, toen hij de vlag moest strijken voor den candidaat der R. Katholieken. Na dien tijd heeft hij zich geheel en al van het staatstooneel teruggetrokken. Sedert 1846 is hij lid van de Belgische Académie.
