Cocagna noemde men voorheen te Napels eene volksvermakelijkheid, waarbij men op eene vrij hooge stelling, op vier gladde, met zeep besmeerde palen rustende, lekkernijen en wijn in gereedheid had, om degenen te onthalen, aan wie het gelukte, langs die palen de stelling te bereiken. Zulke feesten werden op de laatste vier zondagen van den vasten gevierd. Daarvan zijn de Fransche mát de cocagne en onze bekende cocagne-mast afkomstig. Zoo kan men het ook verklaren, waarom de Franschen ons luilekkerland met pays de cocagne vertolken.
Cocarde Cocarde (De) of eene van lint vervaardigde roset, die als herkenningsteeken van eene politieke partij of als een blijk van nationaliteit gedragen wordt, is vooral in 1789 in Frankrijk als driekleurige cocarde beroemd geworden. Deze werd in 1814 door de witte vervangen, in 1815 door Napoleon hersteld, na de 2de Restauratie weder verbannen, en in 1830 op nieuw aangenomen, om hare heerschappij tot nu toe te handhaven. Na den bevrijdingsoorlog van 1813 kwamen ook in Duitschland cocardes met landskleuren in gebruik. De zwart-rood-gouden cocarde werd er in 1832 door een Bondsbesluit verboden, doch kwam in 1848 weder in zwang, en werd toen zelfs bij het leger ingevoerd. In Italië is het voormalig onderscheidingsteeken der bewegingspartij, de groen-rood-witte cocarde, in 1848 door de Piémontésche regering erkend en na de vestiging van het koningrijk Italië de nationale cocarde geworden. In ons Vaderland is zoowel de nationale cocarde, rood, wit en blaauw, als de oranje-cocarde bij feestelijke gelegenheden in gebruik.
