Onder dezen naam vermelden wij:
Daniel Chamier, een verdienstelijk godgeleerde en een moedig strijder voor de Hervormde Kerk in Frankrijk. Hij was geboren in Dauphiné, werd eerst predikant te Mortélimart, in 1612 hoogleeraar te Montauban, en verloor bij de belegering van deze stad het leven op den 10den October 1621. Hij was één der geleerdste mannen van zijn tijd, en vooral door zijn invloed werd het Edict van Nantes verkregen. Zijne „Panstratiae catholicae sive contraversiarum de religione adversus Pontificios corpus, tomis quatuor distributum (1626)” bevat eene schrandere en volkomene bestrijding van het R. Katholieke leerstelsel en eene krachtige handhaving der Hervormde dogmatiek. Zijn „Corpus theologicum sive loci communes theologici (1653)” is door zijn zoon uitgegeven.
Frederick Chamier, een Engelsch romanschrijver. Hij werd geboren te Londen in 1796, kwam in 1809 als cadet in zeedienst en onderscheidde zich in den Amerikaanschen oorlog, doch verliet in 1833 de marine, aanvaardde de betrekking van regter te Waltham Hall in het graafschap Essex en legde zich toe op het schrijven van romans. Hij volgde daarbij het voorbeeld van Marryat zonder echter dezen te evenaren. Zijne beste romans zijn: „Ben Brace, the last of Nelson's Agamemnons (1835, 3 dln)”, — „The Arethusa (1836, 3 dln)”. Voorts schreef hij onder anderen: „Life of a sailor (1831, 2 dln)”, — „Jack Adams (1838, 3 dln)”; — „Tom Bowling (1839, 3 dln) enz.”, bezorgde eene nieuwe uitgave van „Naval history of Great Britain by James (1837 en 1861, 6 dln)”, en was ooggetuige van de Februarij-omwenteling te Parijs, welke hij beschreef in zijne „Review of the French revolution in 1848 (1849)”. In April 1856 is Chamier op pensioen gesteld.
