Albast is eene delfstof uit de kalk-familie. Twee soorten van albast komen voornamelijk in aanmerking, namelijk het kalk-albast, dat nog dagelijks in de stalagmieten en stalactieten der druipsteenholen — bij voorbeeld in de grot van Antiparos, in de Baumannshöhle enz. — ontstaat en gewoonlijk geelachtig wit, door donkere en lichte strepen afgewisseld, grofkorrelig en zeer doorschijnend is en ook als kalksinter in de baden van St. Fillippo in Toscane gevormd wordt, en het gips-albast, eene op marmer gelijkende, doorschijnende soort van gips, die uit kalk, zwavelzuur en water bestaat. Zij is zelden schitterend wit, maar gewoonlijk grijs, schoon ook wel eens geelachtig, roodachtig wit en blaauwachtig grijs, en meermalen gevlekt, geaderd en gewolkt. Wegens hare groote digtheid is zij zeer geschikt om gepolijst te worden, en deze eigenschap geeft haar een hooge waarde.
Het kalk-albast is zeer hard, en op gips-albast kan men met den nagel krassen maken. Het gips-albast wordt in Duitschland, in Italië, in de Karpathen, in Engeland en elders gevonden. Het wordt vooral in het noorden van Italië en bepaaldelijk te Florence tot het vervaardigen van velerlei voorwerpen gebruikt. Men geeft hieraan door middel van zeepwater een schoonen glans. Men kan het albast ook kleuren met metaal-oplossingen en met plantenstoffen, die in alkohol zijn ontbonden. Men zegt, dat men albast zoo hard kan maken als marmer, wanneer met het in een oven droogt en dan bij herhaling in rivierwater dompelt. Ook heeft men aan voorwerpen van albast hardheid zoeken te geven door ze met eene soort van waterglas te bedekken. Gebroken voorwerpen worden zamengelijmd door middel van albastpoeder, dat men met eene gom-oplossing vermengt, terwijl ook een mengsel van eiwit en gebluschten kalk aanbeveling verdient.
Men heeft eene soort van mat glas, dat den naam van albast-glas draagt en op het porselein van Réaumur gelijkt. Volgens sommigen heeft het dezelfde bestanddeelen als kali-glas, maar eene grootere hoeveelheid kiezelzuur, zoodat het mat voorkomen door het fijnverdeelde kiezelzuur ontstaat.
