Wanneer wij van ringen spreken, zegel-, trouw- of verlovingsringen b.v., dan denken wij natuurlijk allen aan vingerringen, of een enkele maal aan oorringen.
In het ver verleden droeg men o.a. ringen om hals, armen en benen, doch met de toenemende beschaving verdween dit gebruik, dat wij nog vaak bij natuurvolken terugvinden — en bleef in hoofdzaak alleen de vingerring gehandhaafd. Maar die heeft dan ook door alle tijden heen als sieraad en vooral ook als symbool een grote rol gespeeld.
In den Bijbel wordt de ring dikwijls genoemd, vooral de zegelring, die niet alleen aan den vinger, maar ook wel aan een koord op de borst werd gedragen en waarop de naam van den eigenaar en een spreuk uit het Oude Testament stonden gegrift. Aan sommige ringen werd in dien tijd grote toverkracht toegeschreven: dat waren de toverringen, een soort amuletten dus, die den bezitter voor kwade invloeden moesten beschermen.
De Egyptenaren droegen ringen van goud, zilver en brons. In Griekenland droeg in de dagen van den wetgever Solon ieder vrij man een gouden, zilveren of bronzen zegelring; later werden zij met edelstenen versierd. De vrouwen droegen ringen van ivoor of barnsteen. Veel meer dan bij de Grieken was in het oude Rome de ring een teken van hogen rang en waardigheid; slechts de senatoren en de overheidspersonen, die in rang met hen gelijk stonden, hadden het recht gouden ringen te dragen. Lange jaren bleef dit „recht van den gouden ring” een privilege van de aristocraten, doch later werd de dracht algemeen en ten tijde van Justinianus had elke vrijgeborene het recht op den ring.
Ook werd de ring oorspronkelijk beschouwd als het teken der slavernij, daar de slaven soms een groten ring om den hals droegen. Later werd de ring het symbool der trouwe aanhankelijkheid en bereidheid tot bijstand; zo werd de ring het symbool van het huwelijk. De Christenen namen dit gebruik over en hielden het, evenals de Joden, tot op den huidigen dag in ere.
Ook in de R.K. kerk speelt de ring, als symbool, een grote rol.. Zo draagt de Paus, die immers beschouwd* wordt als de opvolger van Petrus, den „Vissersring” en ontvangen alle kardinalen bij hun benoeming uit zijn hand een ring met een saffier. Deze ringen symboliseren hun verbintenis tegenover en onderworpenheid aan de Kerk.
