De levensgeschiedenis van de alombekende miss Helen Keiler heeft een tijdlang, men mag wel zeggen, de algemene aandacht beziggehouden. Zij werd in 1880 te Puscambia in Alabama (Ver.
Staten van Noord-Amerika) geboren. Op zeer jeugdigen leeftijd trof haar een ontzettend ongeluk; door een ziekte n.l. verloor zij tegelijk het gezicht en het gehoor.
Denk eens, wat dat betekent; met één slag blind en doof... Haar ouders gingen diep gebukt onder de ramp, welke alle hoop op levensvreugde voor hun dochtertje voorgoed scheen te hebben vernietigd.
Men raadpleegde geleerde geneesheren, bekwame oogartsen, doch wat men ook beproefde, de ogen vingen geen enkel lichtstraaltje op en de oren geen geluid.Als gevolg van dezen toestand leed de overigens volkomen gezonde Helen tot haar achtste jaar aan buien van hevige drift en kwaadaardigheid. In 1888 echter had een gebeurtenis plaats, welke in haar leven een volslagen ommekeer zou brengen. In dat jaar n.l. geraakten haar ouders in kennis met een miss Sullivan, een liefdevolle blinden-lerares. Deze was zelf tot haar 16e jaar blind geweest, toen door een oogoperatie weder ziende geworden en dus in staat Helens toestand enigermate te peilen. Zij stond echter voor onvergelijkelijk veel grotere moeilijkheden dan in gewone gevallen, omdat Helen niet alleen blind, doch ook doof was. Daartegenover echter bleek al spoedig, dat Helen begaafd was met een buitengewoon rijken en sterken geest, wiens ontvankelijkheid het gemis van het gehoor enigermate kon vergoeden. Zij was dus acht jaar oud, toen zij het eerste onderricht ontving en op haar zestiende jaar bezat zij voldoende ontwikkeling, om de Horace Mann-school, een middelbare school te Boston, te kunnen bezoeken. Hoeveel geduld en volharding van de zijde der lerares en hoeveel energie, inspanning en oefening van Helens kant hiertoe waren nodig geweest, laat zich met korte woorden niet beschrijven.
In dien tijd leerde zij niet alleen schrijven, doch ook spreken. Gedurende de ganse leerperiode op deze school overwon zij met een onweerstaanbaar doorzettingsvermogen alle moeilijkheden en toen zij dan ook na afloop van den leergang toegang vroeg tot de Harvard Universiteit, werd zij daar zonder aarzeling toegelaten. Zij kreeg daar inderdaad dezelfde ontwikkeling als de andere leerlingen en leerde meer van talen dan de gemiddelde studiegenoot. Bovendien kon zij ten slotte een aantal melodieën zuiver zingen en op de piano spelen. Nimmer openbaarde Helen enig spoor van zelfmedelijden, integendeel door haar lieftalligheid, eenvoud en opgeruimdheid, was zij bemind bij allen, die met haar in aanraking kwamen.
Na de voltooiing van haar studies wijdde Helen zich aan onderwijs en sociaal werk ten behoeve der blinden. Met haar grote geestesgaven en karaktereigenschappen, haar uitgebreide ontwikkeling en ervaring en ook door haar niet onbelangrijk fortuin, heeft zij voor haar lotgenoten ontzaggelijk veel kunnen doen. In latere jaren kreeg zij nog gelegenheid de trouwe toewijding van de onderwijzeres en vriendin harer kinderjaren, miss Sullivan, enigszins te vergoeden. Miss Sullivan verloor n.l. op gevorderden leeftijd opnieuw het gezicht en thans was het de leerling, die de lerares het Brailleschrift onderwees. (Zie ook: Doofstom).
