Victor Marie Hugo (1802—1885) was een grote figuur onder de Franse dichters en prozaschrijvers. Als het hoofd van de z.g. romantische school luidde hij in de Franse letterkunde een geheel nieuwe richting in.
Tot dusver had men zich in de letterkunde en vooral ook in de toneelschrijfkunst streng aan de vormen der classieken gehouden. Victor Hugo brak hiermee en daar hij een meester over de taal was, vond zijn voorbeeld, bij veel tegenstand, ook weldra allerwege navolging.
Door zijn toedoen ging de Franse letterkunde een nieuw tijdperk van bloei tegemoet. Moge zijn proza van tijd tot tijd naar onzen smaak wat langdradig zijn, onder zijn gedichten zijn er verscheidene beroemd gebleven als juweeltjes van poëzie.
Hij schreef o.a. het drama „Cromwell”, met een voorrede, die een literaire geloofsbelijdenis was, de drama’s „Marion Delorme”, „Hernani”, „Le roi s’amuse”, „Marie Tudor”, „Ruy Bias” enz., den geschiedkundigen roman „Notre Dame de Paris”, de romans „Les misérables”, „Les travailleurs de la mer”, „L’homme qui rit” en de dichtbundels „Feuilles d’automne”, „Les Chants du crépuscule”, „Odes et Ballades”, „les Orientales”, „Voix intérieures”, „La Légende des siècles” en het beroemde ,,1’Art d’être grand-père”, waarin hij in geestige gedichten van zijn kleinkinderen vertelt en hoe hij niet laten kan ze te verwennen.In de politiek heeft Victor Hugo ook een grote rol gespeeld. Ofschoon hij omstreeks 1848 Bonapartist was, had hij in de Constituerende Nationale Vergadering toch zo’n radicale houding aangenomen, dat hij na den staatsgreep van 1851 onmiddellijk werd verbannen. Hij toog naar Jersey, vervolgens naar Guernsey, van waaruit hij tegen Napoleon de scherpe geschriften „Napoléon le Petit” en „Les Châtiments” richtte. In 1870 kwam hij te Parijs terug.
Reeds tijdens zijn leven werd hij als schrijver zeer gewaardeerd. In 1882 werd zijn tachtigste verjaardag gevierd met een grote volksdemonstratie, in 1885 werd zijn stoffelijk overschot met grote plechtigheid in het Panthéon te Parijs bijgezet.
