is afgeleid van het woord heil, dat nauwelijks te omschrijven valt en dan ook maar zwak wordt bepaald door begrippen als geestelijk welzijn, gelukzaligheid. De brenger van dat heil is de Heiland, de Heilaanbrenger, de Zaligmaker.
In het oude Israël noemde men alles, wat in verband stond met den dienst van God of nauw met de Godsidee was verbonden, heilig. In het Nieuwe Testament dragen alle gelovige Christenen den naam van heiligen, daar zij door Christus van zonden gereinigd zijn en door Hem bedeeld zijn met den Heiligen Geest (zie ook: Drieëenheid).
De eerste Christenen noemden zich dan ook heiligen, later kreeg het woord heilig echter een meer beperkte betekenis: het werd alleen nog gebruikt voor gestorvenen, die zich tijdens hun leven buitengewoon door hun geloof en werken onderscheiden hadden. Zo sprak men van de heilige Apostelen, de heilige Martelaren enz.
De R.K. kerk kent vele heiligen, die ieder op hun naamdag in het bizonder worden vereerd.Het woord slaat intussen niet alleen op mensen doch ook op dingen, die met God en godsdienst in nauw verband staan. Zo spreekt men van het Heilige Land, het Heilige Oliesel, de Heilige Stoel, het Heilige Boek, de Heilige Schrift enz.
En dan is het woord stellig niet alleen christelijk. Ook in vrijwel alle andere godsdiensten heeft men dat woord in ongeveer dezelfde betekenis.
In de oude betekenis komt het woord heiligen nog voor in de uitdrukking „de gemeenschap der heiligen”, waarmede bedoeld wordt de geestelijke gemeenschap van alle gelovigen over de gehele wereld.
