Je kent natuurlijk allemaal de natte gember, die in een heerlijk kruidige stroop zwemt en die zo fijn smaakt na het eten, en ook de stukjes droge gember, van buiten enigszins wittig door het laagje suiker, dat eromheen zit.
Wat is dat voor goedje? Een vrucht van de een of andere plant? Mis, ’t is een stuk van een wortelstok. De gemberplant groeit in de landen, die binnen de keerkringen liggen. In Zuid-Azië, China en West-Indië wordt de gemberplant veel gekweekt. De wortelstokken, die natuurlijk onder den grond liggen, worden ingezameld, vóór de stengels zijn weggestorven, dan zijn ze het sappigst. Men kent twee soorten, n.l. witte en zwarte gember, of eigenlijk heel veel verschillende soorten, die allemaal óf wit — n.l. van buiten grijs of lichtbruin en van binnen lichtgeel of wit, óf zwart — d.w.z. van buiten grijsachtig bruin en van binnen loodkleurig — zijn.
Onder de verschillende soorten, die, geschild of ongeschild — dat hangt van de soort af —, in den handel worden gebracht, noemen we de Bengaalse gember, de Cochin-china-gember, de West-Indische, de Afrikaanse en de Siërra Leona-gember. Vóór het verzenden wordt de gember gedroogd en in zakken, kisten of vaten verpakt. Uit China en Zuid-Azië komt bovendien veel geconfijte gember, dat is dan de gember, zoals wij die kennen en zoals men haar reeds in het begin der Middeleeuwen op gastmalen kon vinden, waar zij bij het dessert zeer werd gewaardeerd. Wil men den wortelstok confijten, dan moet hij heel jong worden ingezameld.
Het is niet waar, dat gember goed is voor allerlei kwalen, maar zij werkt uitstekend op de spijsvertering, terwijl door de bekende gemberstroop al menige lastige keelverkoudheid is genezen.
Van de gedroogde gember bereidt men gemberbier, dat als gingerale in Engeland vooral zeer populair is.
