Een streng klinkend woord, dat je allen wel honderd keer gehoord hebt in het dagelijks leven, b.v.: denk er om, voetballen in huis of binnenkomen met modderschoenen is contrabande. En dan wordt hiermee eenvoudig bedoeld, dat dit verboden is.
Eigenlijk is dit spraakgebruik niet helemaal zuiver, want contrabande betekent letterlijk: verboden goederen, dus goederen, die je op een bepaalde plaats niet mag invoeren. In de school zijn b.v. snoep, klepperhoutjes, en allerlei ongerechtigheden absolute contrabande.
Begrepen?Maar hoewel we er nu zo heel huiselijk over spreken, is contrabande lang geen huiselijk, maar een zeer gewichtig woord, dat in handel en verkeer te pas komt. In den tijd van de Kruistochten, toen de gehele Christenheid vijandig stond tegenover de Mohammedanen, vaardigde de Paus een bevel uit, dat geen goederen aan hen mochten worden geleverd. Wie dit toch deed, werd met den banvloek gestraft en daarom werden die goederen dan contra bannum genoemd, wat later verbasterd is tot contrabande.
In vroeger eeuwen ging het in tijd van oorlog al heel zonderling toe met die contrabande. Toen b.v. ons land met Spanje in oorlog was, verklaarden wij eenvoudig alle goederen, die door andere mogendheden in Spanje werden ingevoerd, voor contrabande en kenden onszelf het recht toe, om b.v. op zee een schip met die voor Spanje bestemde goederen aan te houden en in bezit te nemen.
Later begon men behoefte te gevoelen aan een vaste regeling van de contrabandekwestie, opdat men zou weten, wat nu eigenlijk wel en wat niet contrabande was.
De bekende Nederlandse rechtsgeleerde Hugo de Groot (Grotius) onderscheidde in zijn beroemde werk „De jure belli ac pacis", dit is „het recht van oorlog en vrede”, drie soorten van goederen: die, welke uitsluitend tot den oorlog dienen, b.v. wapens en munitie; die, welke zowel tot vreedzaam als tot oorlogsgebruik kunnen dienen, b.v. schepen, dokken, goud en zilver; en die, welke niets met den oorlog te maken hebben, b.v. katoen, wol, zijde, enz.
Intussen was het gemakkelijker hierover te schrijven, dan een regeling te treffen, waaraan alle oorlogvoerende landen zich zouden houden. Dit is tot dusver nog nooit gelukt.
In 1909 is op de Londense Zeerechtconferentie getracht een overeenkomst tot stand te brengen, waarbij op het voorbeeld van Grotius de goederen in drie soorten werden ingedeeld — zie boven — en deze werden in de genoemde volgorde aangewezen als absolute contrabande, voorwaardelijke contrabande en goederen, die nooit contrabande kunnen zijn. Het bleek echter onmogelijk overeenstemming te bereiken en van datgene, waartoe een besluit tot stand kwam, is in den wereldoorlog gebleken, dat niemand er zich aan heeft gehouden.
