Als je dat woordje hoort of leest, denk je alleen nog maar aan mooie en prettige dingen: statige ontvangdagen, feestjes van intiemeren aard en aan het slot het grote gebeuren van den trouwdag: de mooie auto’s met de bloemen er in en den geuniformden chauffeur — en als het heel deftig is — palfrenier voorin. Het mooie bruidje in den fraaien trouwjapon met een krans in het haar en een langen sluier; de statige bruidegom, bij ons meestal stemmig in het zwart en dan die lange rij blijde mensen, die er bij horen: ja, ’t is alles mooi en goed, wat bij een bruid behoort.
Ieder verloofd meisje of vrouw, die gaat trouwen, wordt van den ondertrouwdag af tot aan het huwelijk bruid genoemd; zo is het tenminste bij ons. In Duitsland noemt men een meisje „Braut”, zodra ze verloofd is.
Van ouds hebben alle meisjes den titel bruid als een eretitel beschouwd en dit is het ook, wanneer zij het huwelijk op de juiste wijze opvatten, namelijk als iets moois en verhevens en als een eervolle taak, die haar in de toekomst zal wachten.
Bij ons gaat tegenwoordig een bruiloft vrij eenvoudig toe. Doch in vroeger tijden waren hieraan allerlei bruidsgebruiken verbonden.
In de Middeleeuwen kwamen alle familieleden van bruid en bruidegom op den trouwdag bijeen en vormden onder leiding van den bruidsman of bruidsleider een langen stoet, waarin ook de vrienden en vriendinnen van het jonge paar meeliepen.
De bruid verscheen in de oudste tijden met loshangend haar, later met een bruidskrans van bloemen of myrthen of met een bruidskroon en sluier. De kleur van den sluier was eerst wit, in later tijden rood en nog later weer wit. Bij de oude Israëlieten droeg de bruidegom in plaats van de bruid den bloemenkrans, bij de Grieken en Romeinen bruid en bruidegom beide.
Wanneer daarna het bruiloftsmaal was gehouden, verwisselde de bruid haar sluier voor de huif — de dracht der getrouwde vrouwen — en werd zij door haar ouders plechtig aan den bruidegom geschonken.
De zogenaamde bruidsloop, waarvan ons woord bruiloft is afgeleid, is ook een heel oud gebruik, dat waarschijnlijk afkomstig is uit de tijden, dat' de bruid door roof moest worden verkregen.
In sommige streken van Duitsland moet op den huwelijksdag de bruidegom zijn bruid, die een kleinen voorsprong krijgt, trachten in te halen en te vangen. Als hem dit niet gelukt, wordt hij braaf uitgelachen.
