noemt men den vorm eener stevige houtverbinding, waarbij het eene stuk hout met een breed uitloopend einde (als van den staart eener zwaluw) in het andere stuk hout wordt ingewerkt. (Zie fig. 1).
Wanneer op deze wijze twee stukken hout, a en b verbonden zijn, dan zal men door in lengterichting te trekken, a niet weder van b los kunnen maken, zonder de stukken hout stuk te trekken.
De zwaluwstaartvormige verbinding is eene zeer oude. Men vindt deze reeds door de Egyptenaren gebruikt. De grootste toepassing vond zij echter gedurende de middeleeuwen aan timmerwerk en meubelwerk dat een stevige verbinding eischte, dewijl men de meer moderne verbindingsmiddelen, als houtschroeven, draadnagels en lijm, toen nog niet kende.
Bij het samenstellen van meubelstukken verbond men alstoen twee planken, door een reeks van zwaluwstaartvormige uitsteeksels; in elkander grijpend als bijv. de vingers van twee te zamen gevouwen handen, (zie fig. 2). Zoodanige verbinding, of het in elkander zwaluwstaarten van twee planken, ook tegenwoordig nog veel gebruikelijk, geeft in vereeniging met het gebruik van lijm, eene uiterst soliede koppeling.
Bij sierlijke afwerking der meubels, in blank en gecolitoerd hout, worden de zwaluwstaarten op eene wijze aangebracht dat de tandvorming, aan de buitenzijde der planken en hoeken, onzichtbaar blijft; in dit geval spreekt men van verbindingen met „verdekte’' of „verzonken” zwaluwstaarten.
