Exilium. In de oudheid duidde men met exilium of ballingschap zoowel het vrijwillig als het gedwongen verlaten v. h. vaderland aan. In de eerste eeuwen van den rom. staat viel de V. als straf met de zg. „aquae et ignis interdictio” en de „capitis deminutio maxima" te zamen.
Ten tijde der keizers verstond men daaronder het gebod, om zich tot straf gedurende eenigen tijd aan een daartoe bestemde plaats binnen het rijk zelf op te houden. Men maakte onderscheid tusschen deportatie en relegatie. Bij de eerste werd men gezonden naar afschrikwekkende oorden, terwijl de veroordeelde, indien hij voor levenslang verbannen was, tevens zijn burgerrecht en meermalen zijn geheele vermogen verloor. Onder de nieuwere staten heeft Engeland sedert den tijd van koningin Elisabeth de V. ; naar overzeesche provinciën voor eenigen tijd ; of voor levenslang ingevoerd. In 1858 werd het ; overbrengen van misdadigers naar de overzeesche bezittingen v. Engeland afgeschaft.
Alleen de verplaatsing van een klein getal veroordeelden (eonvicts) naar Bermuda bleef bestaan. Aan het fr. strafrecht was de V. reeds voor de omwenteling niet vreemd. In het ,,Code péna,r van 1810 wordt zij onder de zware straffen opgenomen, maar onder het eerste keizerrijk werd zij niet toegepast. De wet van 8 Juni 1850 stelde deze straf in de plaats van de doodstraf. Na den staatsgreep van 2 Dec. 1851 maakte Lodewijk Napoleon hiervan een ruim gebruik. Bij decreet van 27 Maart 1852 en de wet van 31 Mei 1854 werd het overbrengen naar de strafkoloniën van Fr.(Juyana in de plaats van den dwangarbeid en de bagno's gesteld.
De terugkeer naar Frankrijk is aan de ge transpor teerden voor altijd ontzegd; zij zijn burgerlijk dood, en kunnen, wanneer zij voor minder dan 8 jaren tot dwangarbeid veroordeeld zijn, de kolonie eerst na verloop van den dubbelen straftijd verlaten, maar bij veroordeeling voor meer dan 8 jaren nimmer. Spanje deporteert naar de Afrik. Presidios, Portugal naar Mozambique. Aan de duitsche strafwetgeving is de Y. vreemd (zie voor V. ook Strafstelsels).
