gebakken of gebrande aarde, algemeene benaming voor oude kunstvoortbrengselen der pottenbakkerij. Talrijke overblijfselen daarvan zijn uit vroegere tijden bewaard gebleven, eenigen van hooge schoonheid.
Inzonderheid de Grieken legden zich op deze kunst toe en hun, kunstzin begon al spoedig de aarden voorwerpen van ornamenten te voorzien, en door toevoeging van gekleurde stoffen, meer bepaald van een roodachtige aarde, de schoonheid ervan te verhoogen. Ook in Etrurië werd de pottebakkerskunst met gelukkig gevolg beoefend. Men heeft daar reliefs, standbeelden en andere sieraden uit klei of leem vervaardigd gevonden. De Romeinen namen deze kunst gretig over en uit Italië ging de kunst van het werken met T. naar Gallië, Britannië, den Rijn en Donau over, en de aldaar opgegraven voorwerpen leveren de bewijzen voor groote bekwaamheid in dat vak. Bij de invallen der barbaren kwam deze kunst geheel in verval en gedurende vele eeuwen gaf zij geen te eken en van leven. Xa het ja ar 1000 herleefde zij, maar de voortbrengselen van dien tijd waren zeer gebrekkig en eerst later openbaarde zich vooruitgang.
De florentijnsche beeldhouwer Luca della Robbia in de 15de en de fransche glasschilder Benaard Palissy in de 16de eeuw hebben zich door de vervaardiging van voorwerpen uit gebrande aarde gunstig bekend gemaakt. In de twee laatste eeuwen veronachtzaamd, werd de T. eerst in onzen tijd weder veelvuldig voor vazen en architectonische versierselen aangewend.
