een bij de wet erkend middel, waardoor echtgenooten in staat worden gesteld, de samenleving te doen ophouden, zonder den huwelijksband te verbreken. Ofschoon toch tengevolge der S. de verplichting tot samenwoning ophoudt, de gemeenschap der goederen wordt ontbonden en ’t beheer van den man over de goederen zijner vrouw wordt geschorst, blijft het huwelijk bestaan, en kan de vrouw zonder bijstand van haar man in rechten niet optreden.
Volgens onze wet kan S. gevraagd worden met onderling goedvinden en zonder opgave van een bepaalde reden, mits men ten minste twee jaren samen gehuwd is geweest; de rechtbank spreekt dan die scheiding uit. Verder kan S. door een der echtgenooten worden gevorderd in de gevallen welke grond tot echtscheiding opleveren: overspel; kwaadwillige verlating; veroordeeling wegens misdrijf tot een vrijheidsstraf van vier jaar of langer, na het huwelijk uitgesproken; zware verwondingen of mishandelingen, die het leven van een der echtgenooten bedreigen; eindelijk ook opgrond van buitensporigheden en grove beleedigingen. Wanneer de S. vijf jaren heeft geduurd, heeft ieder der beide echtgenooten de bevoegdheid, den andere in rechten op te roepen en te eischen, dat het huwelijk worde ontbonden; nadat alle pogingen der rechtbank tot verzoening zijn mislukt, spreekt zij de echtscheiding uit. De S. gaat van rechtswege te niet door de verzoening der echtgenooten, die ook alle de gevolgen van het huwelijk doet herleven.
