hertog van Apulië en Calabrië, een der dapperste veldheeren van de 11de eeuw, zoon van Tancredo Hauteville, een Normandisch edelman, omstreeks 1015 geb., begaf zich, zoodra hij de wapenen dragen kon, bij zijn broeders Willem met den ijzeren arm, Dagobert en Humphrey in Italië. Hij muntte bij een aantal gelegenheden uit door zijn stoutmoedigheid en werd na den dood van Willem en Humphrey tot graaf van Apulië uitgeroepen.
Vervolgens vermeesterde hij Calabrië, in welks bezit paus Nikolaas II hem bevestigde, terwijl G. zich verbond jaarlijks een schatting aan den Heiligen stoel te betalen. Met zijn jongsten broeder Roger verjoeg hij de Sarracenen uit Sicilië, alsmede uit de overige gedeelten van Italië, en vereenigde binnen korten tijd onder zijn macht al die provinciën, die later het koninkrijk Napels vormden, terwijl Roger de eerste graaf van Sicilië werd. Wegens een inval in Beneventum werd hij door paus Gregorius VII in den ban gedaan. Door de verloving zijner dochter Helena met Konstantijn Dukas, den zoon en erfgenaam van Michaël VII, werd hij in de geschillen van Griekenland gemengd. Hij zond zijn zoon Bohemund naar Korfu, zegevierde bij Durazzo over Alexis Comnenus, drong door in Epirus tot Thessalonica en bracht den schrik tot in Konstantinopel. Door den inval van Hendrik IV, keizer van Duitschland, naar Italië teruggeroepen, liet hij Bohemund aan het hoofd van zijn leger, dwong den keizer om terug te trekken, bevrijdde Gregorius, die in den Engelenburg belegerd werd en voerde dezen in veiligheid naar Salerno.
Hij trok daarna weder naar Epirus, versloeg de Grieken herhaaldelijk, vermeesterde vele eilanden van den archipel en maakte zich gereed om op Konstantinopel aan te rukken, toen hij in 1085 op het eiland Cephalonia overleed. Zijn zoon Bohemund volgde hem in Tarente, en zijn zoon Roger in Apulië op.
