gr., rhetoriek, de theorie der redekunde, de leer der kunstmatige welsprekendheid zoowel ten behoeve van den spreker -als van den schrijver. Bij de ouden werd zij in de eerste plaats tot de eigenlijke redevoering bepaald (zie Rhetor); maar in uitgebreidei* zin wordt zij gemeenlijk geacht zich ook uit te strekken tot de theorie van het schrijven der geschiedenis, van verhandelingen, van gesprekken en zelfs van brieven.
Zij omvat in haar volmaaktheid 5 deelen: inventie (vinding der gedachte), dispositio (schikking), elocutio (uitdrukking), memoria (het opnemen in het geheugen), actio (voordracht). In de middeleeuwen komt de R. als een der vrije kunsten voor. Rhetorisme, redekunstige wijze van uitdrukking of voordracht; voorts gemaakte welsprekendheid, bestaande uit ijdele, zinledige woorden.
