bergachtig landschap in het oude Griekenland, weinig vruchtbaar doch van groote beteekenis wegens het delphiscbe orakel, werd begrensd door het gebied der epicnemidische en opuntische Locriërs, door Boeotië, de golf van Corinthe, het gebied der ozolische Locriërs en Doris en omvatte ongeveer 2260 km.3. Het voornaamste gebergte in het binnenland was de Parnassus, zuidoostelijk grensgebergte de Helicon.
Voornaamste rivieren zijn de Cephisus en de Plistus. De oudste bewoners waren Lelegers; later vormden Aeoliërs het hoofdbestanddeel. Aan de groote oorlogen der Hellenen, den perzischen en den peloponnesischen, namen ook de Phocensen deel, aan laatstgenoemden als bondgenooten der Atheners; na den slag bij Leuctra aan de Thebanen onderworpen, vielen zij1 na Epaminondas’ dood van hen af; daarom werden zij door Thebe beschuldigd van schending van den delphischen tempel, door de amphictyonen tot een hooge geldboete veroordeeld, waarop, toen zij deze niet betaalden, in 355 de derde heilige oorlog (zie Heilige oorlogen) uitbrak. Met de hulp van Philippus van Macedonië werden de Phocensen in 346 overwonnen, van hun amphictyonie beroofd en tevens hun steden verwoest. Zij streden in den lamischen oorlog in verbond met de Atheners tegen Antipater en onderscheidden zich later vooral in den strijd tegen de invallende Kelten. De voornaamste steden van P. waren: Delphi, Elatea, Abae, Amphissa, Anticyra, Crissa, Daulis e. a.
Onder de heerschappij der Romeinen werd P. tot de provincie Achaea gerekend. Thans vormt P. met Phthiotis (zie ald.) een nomos van het koninkrijk Griekenland.
