(lat, onderwijl) tusschentijd; tijd, welke verloopt tusschen het aftreden van een functionaris en het optreden van zijn opvolger; tijdelijk. In de kerkgeschiedenis wordt de naam I. gebruikt voor de voorloopige regeling van godsdienstgeschillen tijdens de kerkhervorming in Duitschland. 1) Het eerste daarvan is het Begenshurger I.: tijdens den rijksdag te Regensburg in 1541 kwamen godgeleerden van beide partijen, van de katholieken Eek, Pflug en Gropper, van de protestanten Melanchthon, Bucer en Pistorius te zamen om tot een overeenkomst te geraken.
De godgeleerden werden het wel is waar over eenige ondergeschikte punten eens, maar de vorsten weigerden deze aan te nemen. 2) Het Augsburgsche I.: op den rijksdag te Augsburg in 1548 werden de katholieke godgeleerden Pflug en Helding, en de protestantsche Agricola door den keizer belast met het ontwerpen van een I., bij het sluiten van den rijksdag voor de protestanten verplichtend gesteld, maar dat bij hen zulken tegenstand vond, dat de doorvoering daarvan, vooral in Noord-Duitschland, onmogelijk was. 3) Het Leipziger I.: daar keurvorst Maurits van Saksen de stenden van zijn land niet kon bewegen tot aanneming van het Augsburgsche I., droeg hij den saksischen godgeleerden, met name Melanchthon, nieuwe onderhandelingen op met de bisschoppen van Meissen en Naumburg, in Aug. en Nov. 1548. De overeengekomen akte, die einde Dec. 1548 te Leipzig door de stenden werd aangenomen, vond nog meer tegenstand bij de protestantsche bevolking, en vooral bij de Lutheranen, dan het Augsburgsche I., en het verdrag van Passau van 1552 belette de uitvoering zoowel van dit als van het Augsburgsche I. Interimvrede heet de voorloopige vrede of wapenstilstand tusschen r.-kath. en hervormden in 1532 te Neurenberg gesloten. Voorts wordt ook I. genoemd het tusschen Oostenrijk en Pruisen, 30 Sept. 1849, gesloten verdrag, volgens hetwelk tot aan de definitieve regeling der duitsche staatsregelingsquaestie een, uit twee gevolmachtigden van elk der beide rijken samengestelde commissie de bondszaken zou leiden. Eindelijk wordt I. nog gebezigd in de volgende handelstermen: interimsconto, een in het grootboek gevoerde hulprekening, en interimskwitantie, voorloopige kwitantie, welke wordt afgegeven en later weer tegen een in behoorlijken vorm opgemaakte wordt verwisseld. (Zie ook: ad interim.)
