bijgenaamd Hadrami en Ishbili, de voornaamste arabische geschiedschrijver, geb. te Tunis, 1332, overl. te Kaïro, 1406; zijn hoofdwerk is een uitvoerige algemeene kroniek, getiteld: Eitab-el-ibar (7 dln., Bulak 1284), die de voor-islamietische geschiedenis, inzonderheid der Arabieren en Berbers, behandelt; zij wordt voorafgegaan door een belangwekkende inleiding, waarin I. de geschiedkundige waarde van zijn bronnen bespreekt en verder de historische wetten nagaat, volgens welke staatsvormen opkomen en verdwijnen om plaats te maken voor betere. De belangrijkste gedeelten van dit geschiedwerk zijn vertaald en in het licht gegeven door Quatremère (de inleiding, fransch, 3 dln., Parijs 1858 en Beiroet, 1882) en Mac-Guckin de Slane (de inleiding, fransch, 3 dln.
Parijs 1862, en: Histore des Berbères et des dynasties muselmans de l’Afrique septentrionale, 4 dln., Algiers 1852).
