(grieksch: vriendin), ongeveer sedert den tijd van Pericles euphemistische benaming voor publieke vrouw bij de Grieken. Reeds Solon had, om de heiligheid van het huwelijk tegen de hartstochten eener zinnelijke jeugd te beschutten, openbare bordeelen (porneia) onder staatstoezicht doen inrichten.
Zijn doel heeft hij ook bereikt, want het zedegebruik veroordeelde ten strengste het bezoeken van deze huizen door getrouwde mannen en afzonderlijke wetten beschermden de rechten van geschonden gehuwde vrouwen. Eerst ten tijde van Pericles werd het beroep van H. meer verfijnd en daardoor veel gevaarlijker voor de publieke zedelijkheid. Waren het eerst slavinnen, die in de instellingen van den staat of in het bezit van particulieren zich voor geld moesten overgeven, nu trokken ook vrije, meestal uit den vreemde overgekomen, door schoonheid en dikwijls ook door verstandelijke ontwikkeling uitblinkende meisjes de mannen tot zich. Moge Aspasia (zie ald.), de minnares van Pericles, ook al geen hetaerenschool gesticht hebben, haar voorbeeld 254 werkte toch aanstekelijk. Eenige hetaeren verwierven zich buitengewoon groote rijkdommen en groote beroemdheid, en werden zelfs door beeldzuilen verheerlijkt. Een Laïs verkocht haar gunst niet dan tegen buitensporig hoogen prijs, een Phryne (het model van Praxiteles voor diens Aphroditebeelden) kon den Thebanen het aanbod doen, hun verwoeste muren op haar kosten weer te doen opbouwen.
Een Thaïs, de minnares van Alexander, schonk den troon der Ptolemeën een erfgenaam en den Cypriërs een koningin. De danseres Aristonice en de paukeniste Oenanthe vertraden, zooals Plutar- chus zegt, koninklijke diademen met de voeten. Naast Athene bloeide het hetaerenwezen vooral in het door vreemdelingen veelbezochte Corinthe. Over het hetaerenwezen bij de Romeinen zie Meretrices.
