Pruik (1) - v, (-en), kunstmatig vervaardigd hoofddeksel van haar, ter bedekking eener kale plek op het hoofd : hij draagt eene pruik;
— oudtijds gedragen als modeartikel: in den tijd der pruiken;
— ook gebezigd als een middel om zich te vermommen;
— natuurlijk hoofdhaar: die pruik mag je wel eens laten knippen, inz. dik of gekruld hoofdhaar: iem. met eene mooie pruik haar;
— (gemeenz.) verward garen : dat garen is eene heele pruik geworden;
— (spr.) hij is niet in zijne pruik, hij is niet wel gemutst, niet in zijn humeur;
— hij heeft de pruik, de bokkepruik op, hij is boos, norsch, kwaad:
— zijne pruik staat scheef, hij is slecht gemutst. PRUIKJE, o. (-s).