EXCEPTIE, v. (-s, ...tiën), uitzondering: eene exceptie met iem. (iets) maken; bij exceptie;
— (recht.) tegenspraak, tegenwerping; het verantwoordingsschrift des beklaagden; eene exceptie opwerpen, exceptie van onbevoegdheid; (eens rechters) dilatoire exceptiën; de exceptie van gewijsde zaak; de exceptie van dading.