v.
1., (in de moraaltheologie) leer van de toepassing der moraalwetten op afzonderlijke gewetensgevallen; in ongunst. zin: spitsvondige moraaltheologie: — oneig.: casuïstiek van de wetgever, poging om in de wet alle mogelijke gevallen te voorzien ;
2. (geneesk.) beschrijving van belangrijke, merkwaardige of zeldzame waarnemingen of ziektegevallen.
