Uitlevering - Krachtens art. 4 Grw. moet de wet de algemeene voorwaarden regelen, op welke ten aanzien van de uitlevering van vreemdelingen verdragen met vreemde mogendheden kunnen worden gesloten. Dit is geschied bij de wet van 6 Apr. 1875, Stb. 66, laatste], gew. 10 Febr. 1910, Stb. 56. Uitlevering geschiedt niet dan wegens bepaalde misdrijven, poging daartoe of medeplichtigheid daaraan, gepleegd buiten het Rijk. Binnen het Rijk gepleegd worden ze steeds volgens het Nederl. recht gestraft (art. 2 Sr.; artt. 2 en 3 Uitl.wet).
Hoewel de wet daarover zwijgt, wordt volgens de met andere landen gesloten uitleveringsverdragen niet uitgeleverd bij politieke misdrijven, waaronder niet alleen de absoluut, maar ook de relatief politieke misdrijven worden begrepen. De eerste zijn die, welke onmiddellijk tegen den staat en de inrichting daarvan zijn gericht, de tweede die, welke slechts aan het doel, dat er mede wordt beoogd, hun staatkundig karakter ontleenen. Van de politieke misdrijven zijn wel te onderscheiden de sociale, gericht tegen elk staatsverband en een gevestigde rechtsorde in welken vorm ook (anarchisme).
De uitlevering wordt aangevraagd langs diplomatieken weg. Zij wordt niet toegestaan dan na advies van de rechtbank, onder welker rechtsgebied de opgeëischte persoon is aangehouden of zich bevindt (art. 8 der wet). Alvorens haar advies uit te brengen, verhoort de rechtbank den uit te leveren persoon, in den regel in het openbaar (art. 14). Wanneer deze beweert Nederlander te zijn (alleen vreemdelingen kunnen worden uitgeleverd), kan hij zich tot den Hoogen Raad wenden, die daaromtrent beslist (art. 16). Art. 20 regelt de mogelijkheid dat vervoer van iemand, die door een vreemde mogendheid aan een andere vreemde mogendheid wordt uitgeleverd, over ons land gewenscht wordt, art. 21 tijdelijke uitlevering van hier te lande gedetineerde vreemdelingen, ter confrontatie of tot het afleggen van verklaringen in buitenlandsche strafgedingen.
