Lucullus - (Lucius Licinius), Romeinsch krijgsbevelhebber en staatsman, geb. 109, overl. 57 v. C., begon zijn openbare loopbaan met een pleitrede voor zijn vader, die beschuldigd was van diefstal uit de staatskas, streed daarna tegen de Bondgenooten en Mithradates den Groote, droeg toen veel bij tot de overwinning der Romeinen en verwierf zich de algemeene achting door het bepalen van het deel, dat de overwonnenen moesten bijdragen in de oorlogskosten. Bij zijn terugkomst te Rome werd hij tot aedilis benoemd en gaf als zoodanig schitterende feesten (80). Sulla stelde bij zijn sterven zijn zoon onder de voogdij van L. Kort daarna vertrok L. naar Afrika als proconsul, beheerde dit gewest tot 74, toen hij consul werd en tevens opperbevelhebber in den tweeden oorlog tegen den koning van Pontus. Op aanstoken van Pompeius werd hij echter teruggeroepen vóór den krijg geheel geëindigd te hebben (68).
Eerst drie jaar later werd hem een „triumphus” toegestaan. Van nu af wijdde hij zich geheel aan de genoegens, welke letteren en kunsten vermogen te schenken, en fraaie parken en tuinen, sierlijke paleizen en uitgelezen spijzen en dranken kunnen verschaffen. Zijn liefde voor keurige maaltijden is zelfs spreekwoordelijk geworden. Aan hem dankt men ook, dat de fasanten en de kersenboom, welke hij op den veldtocht in Pontus leerde kennen, in ons werelddeel werden ingevoerd. Tot zijn vrienden behoorden Cicero, Cato en andere hoogstaande mannen uit zijn tijd. Zijn zoon Marcus L. L. kwam na zijns vaders dood onder voogdij van M. Cato en Cicero, omhelsde in den burgeroorlog de republikeinsche partij en werd na den slag bij Philippi (42) op last van Antonius gedood.
